Podstawy nęcenia. Cz. 1.
Każdy wędkarz spotkał się z pojęciem zanęta, ba większość stosowała takowe produkty. Na temat zanęt napisano niejeden artykuł a nawet książkę. Warto jednak przypomnieć sobie podstawowe wiadomości, ponieważ z doświadczenia wiem , że z czasem człowiek pomija pewne zasady i niestety nabiera złych nawyków. Są oczywiście na rynku gotowe wyśmienite zanęty, ale o ich walorach i sposobie łączenia ze sobą, dowiemy się z kolejnych artykułów. Jakie znaczenie mają poszczególne składniki zanęt? Jak skomponować od podstaw skuteczną mieszankę wabiącą pożądany gatunek ryb? Jakie wreszcie właściwości mechaniczne powinna mieć zanęta, żeby okazała się skuteczna. Jakie są wyjątki potwierdzające powszechnie znane reguły oraz jak ratować się w sytuacjach kryzysowych? Postaram się opisać w niniejszym artykule.
Zadaniem zanęty przede wszystkim jest szybkie zwabienie ryb w nasze łowisko, ale oprócz tego powinna je zatrzymać w polu nęcenia przez długi czas. Sztuka polega na tym, żeby ryby nie nasyciły się zbyt szybko i nie odeszły z łowiska. Nie ma chyba wędkarza, który po kilku chwilach dobrego okresu brań doświadcza nagłego zaniku ryb w łowisku. Żeby łatwiej było zrozumieć pewne aspekty sztuki nęcenia, usystematyzujmy zanęty ze względu na ich pracę.
Zacznijmy od zanęt powierzchniowych. Są to zanęty o bardzo małej granulacji, wręcz mają frakcję pyłu lub mączki. Zadaniem zanęty powierzchniowej, jak sama nazwa wskazuje ma za zadanie nęcenie i utrzymanie ryb w górnych partiach wody, poprzez wytwarzaniu w wodzie smugi. Zanęty te stosuje się głównie w połowie drobnych ryb takich jak ukleje, ale świetnie też wabią inne żerujące powierzchniowo gatunki ryb, których przykładem jest wzdręga (trafiają się również duże okazy).
Kolejną grupą zanęt są zanęty silnie pracujące w toni (potocznie nazywa się je płociowymi, ze względu na to, że tak głównie żeruje ten gatunek, ale są również skuteczne np. w połowie leszczy z opadu). Właściwości mechaniczne zawartych w tych zanętach składników powodują, ze zanęta umieszczona w łowisku w postaci kuli szybko się rozpada poprzez wymywanie cząsteczek. Cząsteczki te unoszą się w toni przez co stają się atrakcyjne dla ryb.
Ostatnią grupą zanęt są zanęty słabo pracujące, lub niepracujące (potocznie można je nazywać dywanowymi, leszczowymi lub leszczowo karpiowymi). Są to zanęty, których cząsteczki po rozmyciu tworzą swego rodzaju dywan, nie unoszą się w toni, a jeśli nawet to szybko opadają. Zazwyczaj ze względu na właściwości mechaniczne, są stosowane do wabienia ryb żerujących przy dnie, nadają się również do nęcenia długotrwałego.
Ze względu na udział w gotowej mieszance, jej składniki możemy podzielić na dwie grupy.
Składniki bazowe. Stanowią one największy udział w całej mieszance, ich właściwości są można powiedzieć uniwersalne i sprawdzą się w większości zanęt bez względu na specyfikę pożądanego gatunku ryb. Można te składniki niejako nazwać wypełniaczami bądź nośnikami dodatków, ale nazywanie ich bazowymi ma najodpowiedniejszy wymiar.
Kolejną grupą składników są dodatki ukierunkowujące zanętę pod względem pracy, lub pożądanego poławianego gatunku. Ze względu na swoje właściwości mechaniczne lub też organoleptyczne i fizyczne, nie znajdują zastosowania uniwersalnego, ale odpowiednio użyte stają się skutecznym składnikiem, wpływającym na ostateczne właściwości zanęty. Do takich składników zaliczymy chociażby dodatki zapachowe, które szczegółowo zostaną opisane w dalszej części.
W nowoczesnym wędkarstwie zwłaszcza spławikowym nie sposób pominąć ogromnej roli jaką odgrywają ziemie i gliny. Wbrew pozorom je także można podzielić ze względu na właściwości mechaniczne. Ważnym aspektem w stosowaniu tychże składników jest to, że dodaje się je do każdej z wyżej wymienionych grup zanęt.
Przemysław Krawczyk